قوانینِ نانوشته

نمی دونم چرا این آدم بزرگها اینقدر دنیا رو سخت گرفتن،چرا این همه قانون نانوشته دارن؟چرا اینقدر درتلاشن که برای زندگی کردن قاعده بچینن؟مثلا چرا نمیشه من ماست رو بریزم روی قالی ؟یا چرا نمی شه همون ماست رو از رویِ قالی بخورم؟چرا حق ندارم سما رو بزنم؟چرا نباید همیشه لخت باشم؟چرا اینقدر اصرار دارن لباس تنم کنن؟چرا به دنیا از دیدِ من نیگا نمی کنن آیا اینجور مثلِ من زندگی کردن راحت تر نیست؟چرا به دست می گن دست و چرا به پا می گن پا؟الان که من چند روزه عمداً جایِ دست و پام رو برعکس می گم اتفاقی افتاده؟می پرسن دستت کجاس؟؟من پام رو میارم بالا به همین راحتی.همین قدر میدونم که منم دارن مثلِ خودشون بار میارن،دارن کاری می کنن منم بر اساسِ قانون هاشون زندگی کنم.اونوقت توقعِ پیشرفت کردنِ من رو هم دارن،مگه شمایی که این همه سال به این قانون های نانوشته پایبند بودید چه گلی به سرتون زدید؟

صبحی بابایی و مامانی من رو بیدار کردن و در حالی که از خواب آلودگی، یِ چشمم باز بود و یِ چشمم بسته،بردن و تحویل باباتی دادن.وخودشون رفتن.باباتی تا من رو گرفت بغل شروع کرد به ترانه خوندن و لالایی گفتن.منم که گیج خواب بودم هی چشام گرم میشد و هی چرت می زدم.درهمین حین یهو سر و کلٓه ی محمدحسین پیدا شد با توپش.تا من و دیدم پرید و سلامم کردتوپش رو قل داد رو زمین و شروع کرد به شوت شوت بازی.منم مثلِ اینکه انرژی دویده باشه تو رگهام رفتم و همبازیش شدم اما توپش و به من نمی داد.باباتی سرش تو موبایل بود منم فرصت رو غنیمت شمردم و رفتم سمتِ حال و از اونجا پریدم تو حیاط،نشستم واسه خودم با دمپائیها و کفشها ماشین بازی کردم.ی چنددقیقه تو اون حال بودم که باباتی سررسید و گفت:لا لا لا ،بَرِد بَرِد* و من و از رو زمین قاپید و برد پیش درخت حیاط تا دست زدم به برگهای درخت حسین داد کشید:نه اون مالِ منه،به هر چی که دست میزنم مال حسینه پس من با چی بازی کنم؟؟

*لا لا لا ، بَرِد بَرِد=نه نه نه، هوا خیلی سرده